به گزارش خبرنگار ایبنا، رامین مجاب، معاون توسعه منابع و پشتیبانی پژوهشکده پولی و بانکی، در سی و دومین همایش سالانه سیاست‌های پولی و ارزی در پنل کارکرد و تأثیر فناوری‌های نوین مالی در حکمرانی پولی، ارزی و بانکی با تأکید بر اینکه تکنولوژی به خودی خود پدیده‌ای منفی نیست و در بسیاری از حوزه‌ها به عنوان عاملی مثبت شناخته می‌شود، اظهار داشت: فناوری به‌ویژه در حوزه‌های مختلف همواره به‌عنوان یک پدیده رو به جلو مطرح بوده و نباید با آن به‌عنوان یک تهدید ذاتی برخورد کرد. اما زمانی که این فناوری‌ها وارد ساختار‌های نظارتی و اقتصادی می‌شوند، باید با دقت بیشتری به تبعات آنها نگاه کرد.

وی در ادامه تصریح کرد: نکته‌ای که در این میان باید مورد توجه قرار گیرد، این است که ما در اقتصاد با شرایط تعادلی خاصی مواجه نیستیم. بسیاری از مدل‌هایی که برای تحلیل فناوری‌های نوین طراحی شده‌اند، مبتنی بر مفروضات تعادل کامل و استاندارد هستند؛ حال آنکه اقتصاد ما از شرایطی برخوردار است که عدم‌تعادل در آن نقش پررنگی دارد.

مجاب گفت: نکته دیگر آن است که بسیاری از اثرات این فناوری‌ها در افق‌های بلندمدت بروز پیدا می‌کنند. حال آنکه اقتصاد ایران بیشتر درگیر ملاحظات کوتاه‌مدت است. این تفاوت در افق زمانی، چالش‌های متعددی برای اجرای فناوری‌های نوین مالی به وجود می‌آورد.

معاون توسعه منابع و پشتیبانی پژوهشکده پولی و بانکی با اشاره به تجربه رمزارز‌ها در سال‌های اخیر گفت: یکی از نمونه‌های بارز فناوری‌های چالش‌برانگیز، رمزارز‌ها هستند. دلایل متعددی برای تقاضای فزاینده به این دارایی‌ها وجود دارد. نخستین دلیل، کارآمدی این ابزار‌ها در کاهش هزینه‌های تراکنش، چه از منظر مالی و چه زمانی است. این موضوع به‌ویژه در حوزه پرداخت‌های بین‌المللی نمود بیشتری دارد.

وی افزود: در درجه بعدی، مسئله شمول مالی مطرح است. رمزارز‌ها می‌توانند دسترسی به خدمات مالی را برای اقشار بیشتری فراهم کنند و همین مسئله، انگیزه تقاضا برای آنها را تقویت می‌کند. اگرچه می‌توان دلایل دیگری نیز برای استقبال از این دارایی‌ها برشمرد، اما به نظر می‌رسد این دو عامل از دلایل اصلی تقاضا برای رمزارز‌ها هستند.

مجاب در ادامه خاطرنشان کرد: با این حال، باید به این نکته توجه داشت که هر پدیده‌ای که مزایایی دارد، می‌تواند مخاطراتی نیز به همراه داشته باشد. یکی از مهم‌ترین ریسک‌هایی که اقتصاد‌های در حال توسعه با آن مواجه هستند، تضعیف یا سلب حاکمیت پولی است. رمزارز‌ها می‌توانند منجر به کاهش تقاضا برای پول داخلی شوند؛ موضوعی که در قالب ملاحظات مربوط به دارایی بودن یا نبودن این ابزار‌ها نیز مطرح می‌شود.

معاون توسعه منابع و پشتیبانی پژوهشکده پولی و بانکی عنوان کرد: به طور خاص، استیبل‌کوین‌ها می‌توانند نقش پررنگی در این فرایند ایفا کنند. اگر استقبال از آنها افزایش یابد، ممکن است تقاضا برای پول ملی کاهش یابد و در نتیجه، اثربخشی سیاست‌های پولی با چالش مواجه شود.

مجاب با اشاره به آثار این روند بر نظام بانکی گفت: با افزایش تمایل به استفاده از دارایی‌های دیجیتال، سپرده‌ها در بانک‌ها فرارتر شده و ماهیت منابع بانکی به سمت کوتاه‌مدت‌تر شدن میل پیدا می‌کند. این مسئله، قدرت خلق اعتبار بانک‌ها را تحت تأثیر قرار می‌دهد و در نهایت ممکن است به خروج سرمایه از اقتصاد منجر شود.

مجاب در پایان تأکید کرد: باید در مواجهه با فناوری‌های نوین مالی، نگاهی متعادل داشت؛ نگاهی که ضمن بهره‌گیری از مزایای آنها، مخاطرات بالقوه برای ثبات مالی و حاکمیت پولی را نیز با دقت مورد توجه قرار دهد.